Gastblog 1: Even voorstellen

Hallo

Allereerst zal ik me even voorstellen….

Mijn naam is Albertje Daling-Hogenbirk en ik ben 42 jaar.

Bij mijn geboorte bleek ik een “open ruggetje” te hebben, wat wil zeggen dat de ruggengraat niet is volgroeit en er dus wervels missen en de bijbehorende zenuwen niet werken. Gevolg hiervan is dat ik vanaf mijn middel verlamd ben en dus afhankelijk van een rolstoel.

Tijdens mijn jeugd ging ik altijd met mijn ouders en oudere broer en zus kamperen.

Mijn broer en zus zijn gezond en mijn ouders hebben gelukkig altijd geprobeerd om mij zo normaal mogelijk op te voeden. Wij gingen dan ook gewoon naar de normale campings. Wel op maximaal 1 uur afstand van huis (dus Drenthe). In mijn jeugd heb ik dan ook niet ervaren hoe lastig het kan zijn om met een rolstoel op vakantie te gaan, immers ik had ons gezin om mij overal bij te helpen. Als kind sta je er ook helemaal niet bij stil dat er misschien veel geregeld moet worden. Het enige wat ik mij daarvan herinner is de hoeveelheid bagage die mijn moeder klaarzette.. ze was weken van te voren altijd al druk in de weer met alles verzamelen. Zij maakte mijn kleding zelf en nam dus altijd heel veel extra mee. Naast mijn rolstoel had ik een driewieler waarmee ik ook gewoon het bos in ging en haalde ik kattenkwaad uit met vriendjes en vriendinnetjes.

Want aan dat laatste had ik geen gebrek. Jonge kinderen zien meestal de rolstoel niet of vinden het reuze interessant om te zien wat je er allemaal mee kan. Speciale voorzieningen waren niet nodig want mijn moeder verzorgde mij volledig. Douchen deed ik op de grond of met een tuinstoel. Toilet kon toen ook nog gewoon zonder beugels dus in de eerste 10 jaar van mijn leven ben ik eigenlijk helemaal geen dingen tegengekomen die me ervan bewust maakten dat ik anders was dan de rest.

Pas vanaf de puberteit werd het anders…mijn broer en zus gingen met vakanties hun eigen weg en dus gingen we ook niet meer kamperen. Via kennissen kwamen we in aanraking met de Stichting Ofinka die groepsreizen verzorgde voor jeugd met een lichamelijke beperking. Toen begon ik me pas te realiseren wat er bij komt kijken als je met een rolstoel op vakantie gaat. Er was tijdens deze vakantie 1 op 1 begeleiding en altijd ging er een arts mee. Al snel ontdekte ik dat ik eigenlijk best wel heel veel zelf kon als ik dat vergeleek met andere kinderen die mee gingen. De accommodatie was een huis van de Odd Fellows in Wijk aan Zee. Totaal NIET aangepast. Toch werkte het met een groep van 30 kinderen met een lichamelijke beperking dankzij de grote inzet van de vele vrijwilligers. Zij hadden er werkelijk alles voor over om ons een fantastische vakantieweek te bezorgen. We werden met een bus uit Drenthe gehaald en de kinderen die dichterbij woonden werden gebracht door ouders. We gingen tijdens die week altijd naar het strand(zonder strandrolstoel) en de vrijwilligers werkten zich in het zweet om ons over het strand en in de zee te krijgen. Toen kwam ik ook pas voor het eerst met veel andere rolstoelers in aanraking omdat ik naar een gewone school ben geweest en altijd vriendjes en vriendinnetjes had die gewoon konden lopen.

De stichting bestaat niet meer maar jeugdigen kunnen nog altijd met elkaar op vakantie via verschillende organisaties zoals Just For Fun Tours. Hierin werken mensen die vroeger al met mij meegingen naar Wijk aan Zee en die nu naar o.a .Frankrijk gaan.

Tot zover deze eerste blog..